ARCHIT: ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ

Πολλές φορές έχουμε μιλήσει για την παραδοσιακή αρχιτεκτονική μέσα από κείμενα που έχουν δημοσιευθεί εδώ.

Συνεχίζοντας τις σκέψεις/post που ξεκίνησαν με το Σχολείο του Πικιώνη (κλικ) λίγο καιρό πριν, αυτή την φορά θα θέλαμε να ρίξουμε φως στην αντίθεση της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής με την "αρχιτεκτονική" των μηχανικών. Το παράδειγμα πάνω στο οποίο στηρίζονται αυτές οι σκέψεις δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από αυτήν εδώ την οικία στην Μεταμόρφωση.

Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική παρουσιάζεται εδώ με όλα τα στοιχεία που την χαρακτήριζαν πάντοτε: η οικία ως προέκταση του δημόσιου χώρου, λιτή αισθητική, placement στον χώρο, κήπος ως σαλόνι και ασβέστης ως χρώμα που αντανακλά το φως. Στον αντίποδα το τσιμεντένιο κτίριο στην κορυφή της, που μανιωδώς προσπαθεί να την πνίξει, προτάσσει το ιδιωτικό: μπαλκόνια αντί για αυλή, πυλωτή αντί για κήπο, αυτοκίνητα αντί για ποδήλατα/πόδια, κλιματισμό αντί για κλιματικό placement κοκ. 

Για μας η παραδοσιακή αρχιτεκτονική έχει σημασία ιδιαίτερα όσον αφορά τον δημόσιο χώρο και πως αυτός βιώνεται από τους ανθρώπους που κατοικούν και «χρησιμοποιούν» την αρχιτεκτονική. Είναι γεγονός ότι η παράδοση θέτει τους ανθρώπους με πρόσωπο «προς τα έξω», βλέποντας τον δημόσιο χώρο σαν επέκταση του ιδιωτικού: γλάστρες στον δρόμο, ασβέστης στο πεζοδρόμιο/δένδρα και καρέκλες έξω για χάζι.

Αυτό δεν είναι απλά αρχιτεκτονική/ πολεοδομία. Είναι σίγουρα κουλτούρα η οποία θέτει τους ανθρώπους σε ένα κοινό τόπο να συνδιαλλαγούν μεταξύ τους. Πέρα από την αισθητική, η οποία θα μπορούσε να είναι θέμα προσωπικού γούστου, η παραδοσιακή αρχιτεκτονική στην Αθήνα θα μπορούσε να αποτελέσει μάθημα για τους πολεοδόμους. Έχοντας ως πρόσφατο παράδειγμα την τεράστια αποτυχία του Ολυμπιακού Χωριού ως μιας «μαζικά σχεδιασμένης κοινότητας», και τώρα με τον κατασκευαστικό κλάδο στο ναδίρ ίσως είναι καιρός να αναλογιστούμε τι μέλλον βλέπουμε για αυτή την πόλη.

Λίγο τσιμέντο ακόμα?

Περισσότερο ιδιωτικό χώρο?

Μπορεί η παράδοση να αποτελέσει έμπνευση για την χρήση και αισθητική των λιγοστών εναπομείναντων ελεύθερων χώρων?

Είναι η παράδοση οπισθοδρόμηση? Ξεπεσμός της τεχνολογικής καινοτομίας?

Ή απλά είναι ένα μείγμα αξιών και «αρχών» οι οποίες παραμένουν αμετακίνητες διότι περιέχουν την σοφία του χρόνου και την αδιάψευστη εσωτερική ανάγκη των ανθρώπων να υπάρχουν ως υγιές μέρος του περιβάλλοντος που τους περικλείει, δηλαδή της φύσης.

Λοιπόν?

ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ

Πόσο ευχάριστο είναι μέσα στην υπερβολή της Κυριακής της Λαμπρής να βρεθείς ανάμεσα σε κόσμο που η ανακύκλωση των άπειρων συσκευασιών που σου χαρίζουν απλόχερα από τα καταστήματα να μην συνοδεύεται από σχόλια τύπου "Ναι, αλλά έχω δει το φορτηγό και τα παίρνουν όλα μαζί" και να μην χρειάζεται να εξηγήσεις το αυτονόητο: να είσαι ένα βήμα μπροστά από την νοοτροπία που προσπαθείς να ανατρέψεις είναι αυταπάγγελτα ανατρεπτικό!

Ουφ! Υπάρχουμε!

ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Acid Baby Jesus/ Bazooka + Voltnoi @ No Central

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

Λαμπάδες Μολότωφ!

photo: Pitsirikos

SHARING IS CARING

«Πιστεύω ότι ο φυσικός χώρος μιας ταινίας είναι η αίθουσα, αλλά πιστεύω επίσης ότι η προσωρινή αίθουσα του ανεξάρτητου κινηματογράφου είναι το διαδίκτυο।Ίσως είναι και μια πράξη διαμαρτυρίας για την αιχμαλωσία του ανεξάρτητου κινηματογράφου - ο κινηματογράφος εκτός από διασκέδαση είναι εν δυνάμει κοινωνική κριτική που πρέπει να ακούγεται। Για τους παραπάνω λόγους, καθώς και γιατί πιστεύω ότι μετά από μερικά χρόνια τα πνευματικά δικαιώματα ενός κινηματογραφικού έργου πρέπει να είναι συνιδιοκτησία του δημιουργού και του κοινού, έχω ανεβάσει τις δυο πρώτες ταινίες μου στο διαδίκτυο, για ελεύθερη θέαση».

Open source documentaries (The Prism), οι θεατές ως παραγωγοί (debtocracy), οι θεατές ως «συνιδιοκτήτες». O σκηνοθέτης, ζωγράφος και καθηγητής της ΑΣΚΤ Κυριάκος Κατζουράκης ανεβάζει τις ταινίες του Γλυκιά Μνήμη (2005) και Ο Δρόμος προς τη Δύση για ελεύθερη θέαση στο διαδίκτυο. «Αδερφές» ταινίες -που πραγματεύονται τα θέματα της μετανάστευσης, του ξένου, της αναζήτησης ταυτότητας και της μνήμης.

Πέρα από νομοσχέδια, multiplex, ένα ακέφαλο ΕΚΚ και (χωρίς) λεφτά η αναμόρφωση του κινηματογραφικού τοπίου, όπως όλων των πραγμάτων, γίνεται από τα μέσα.

Για τις ταινίες του Κυριάκου Κατζουράκη κάντε κλικ εδώ κι εδώ.

ΑΘΗΝΑ 2011: ΑΣΤΙΚΗ ΠΟΔΗΛΑΣΙΑ

photo: Hugo Ball - rider: Elias

Παρακολουθώντας τις διάφορες απόψεις και σκέψεις που έχουν ειπωθεί κατά καιρούς για την θέση του ποδηλάτου στον αστικό ιστό θα θέλαμε με μια σειρά από post να δώσουμε τις δικές μας απόψεις αλλά και να ξεκινήσουμε μια κουβέντα για τον τρόπο και τον χώρο που πιστεύουμε ότι ανήκει στην αστική ποδηλασία στην Αθήνα.
Κάποτε ο ποδηλάτης υπήρξε αόρατος. Είμασταν τόσοι λίγοι που δεν υπήρχε λόγος να ακολουθούμε οποιονδήποτε κανόνα, η πόλη ήταν μια περιπέτεια πάνω στη σέλα. Τώρα καθώς οι ποδηλάτες έχουν αυξηθεί με γεωμετρική πρόοδο υπάρχει μια ανάγκη για την διαμόρφωση μιας συμπεριφοράς περισσότερο, παρά "κανόνων", κάτι που όλοι μισούμε. Αφετηρία αυτής της συμπεριφοράς κατά την γνώμη μας είναι ότι όλοι μας είμαστε πρώτα πεζοί και μετά ποδηλάτες. Ίσως για αυτό τον λόγο ποτέ μας δεν είμασταν ιδιαίτερα ενθουσιώδες με την ιδέα της κατασκευής ποδηλατοδρόμων. Μια πόλη πριν ασχοληθεί με τα δικαιώματα των ποδηλατών θα πρέπει να έχει διασφαλίσει τα δικαιώματα των πεζών.

Τελευταία όμως ακούμε με θλίψη συνέχεια σχόλια ανθρώπων που περπατούν, βάζοντας και τα ποδήλατα στην λίστα των καθημερινών ενοχλήσεων. Περνάμε κόκκινα επικίνδυνα, ανεβαίνουμε στα πεζοδρόμια και περνάμε σφήνα στους πεζόδρομους λένε. "Έχω όλους τους κάφρους να προσέχω όχι και τους ποδηλάτες τους θεωρούσα συμμάχους!" Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να προσέχουμε λίγο παραπάνω. Ποδηλάτης δεν σημαίνει κάγκουρας με πετάλια, είναι απλά μια λειτουργική και απλή απόδειξη της νοοτροπίας που ζητάμε και έχουμε όλοι μας ανάγκη. Σταμάτα στην διάβαση και πες στην γιαγιά "περάστε!", άφησε την μαμά με το καρότσι να περάσει και στον πεζόδρομο ελάτωσε ταχύτητα για τους πεζούς που φοβούνται λίγο. Και μην ξεχνάς ποτέ! Οι μόνοι που δεν χρήζουν σεβασμό είναι τα αυτοκίνητα, SUV και μηχανάκια που έχουν καταλάβει την πόλη με την άδεια των μπάτσων. Αυτοί είναι οι εχθροί της νοοτροπίας και του κόσμου που αντιπαραβάλουμε.

Ride safe, λοιπόν!

ΓΥΡΟΣ ΠΙΤΑ

φωτό: Ιγνάτιος Μπορέλι

ΑΤΕΝΙΖOΝΤΑΣ ΠΟΕΜ

φωτό: Kωνσταντίνος Φλαμιάτος

ΑΤΕΝΙΖΩ ένα μέλλον χωρίς πιστωτικές κάρτες!

υπερκατανάλωση άντε γαμήσου

προϊόντα με ηλίθιες συσκευασίες = σκουπίδια στην παραλία μας

ατενίζω την ευτυχία μου βρισκόμενη εκτός εμπορικών κέντρων.

εκτός αναπλάσεων, ανάπτυξης, επενδύσεων και ομίλων εταιριών

"αμάν πια με την κονόμα ρε μαλάκες" είπε ο ποιητής

__ ψάχνω λοιπόν __

ίσως σε ένα χαμόγελο

ίσως σε μια κίνηση αξιοπρέπειας

ίσως στην αφαιρετική έννοια της συλλογικότητας  

η δράση μου δεν θα είναι αντίδραση στην αποτυχία τους

η δράση μου θα είναι προτροπή [!]

η δράση μου θα είναι πολιτική

ΑΤΕΝΙΖOΝΤΑΣ το μέλλον

λετς ντου ιτ μαδαφάκαζ!

ΤΟ ΑΟΡΑΤΟ ΤΕΙΧΟΣ

ΑΠΟΨΕ

κλικ και κλικ

ΑΣΚΤ

NAIROBI, KENYA

Δεν είμαστε μόδα, hipsters ή trendy. Είμαστε ένα παγκόσμιο κίνημα!

KEΡΑΤΕΑ ART

φώτο.: Γ.Βιτσαρόπουλος

ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ!

Για όποιον δεν τα έχει εμπεδώσει μέχρι τότε τα θρησκευτικά κρίνονται ως υποχρεωτικό μάθημα του «νέου» (sic) λυκείου (αλλά όχι η πληροφορική) ενώ η Νέα Δημοκρατία καταθέτει, μέσω του Γραμματέα Πολιτικού Σχεδιασμού Μάξιμου Χαρακόπουλου, ερώτηση στη βουλή για την διακοπή της εκπομπής «Αρχονταρίκι» στην ΕΤ1, γιατί αυτό πραγματικά είναι το κυρίως πρόβλημα της ελληνικής τηλεόρασης. Για όσους δεν είχαν την χαρά να την παρακολουθήσουν ποτέ, να πούμε ότι πρόκειται για εκπομπή του Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιου, που προβάλλονταν στην δημόσια ελληνική τηλεόραση τα τελευταία 19 (!) χρόνια, σχεδόν όσα το Τόλμη και Γοητεία. Ευτυχώς σε λίγες ημέρες όλο και κάπου θα ξαναρχίσουν οι επαναλήψεις του Ιησού από τη Ναζαρέτ, οπότε η θρησκευτική κατάνυξη είναι δεδομένη. Για τα υπόλοιπα εκτός από τον κύριο Χαρακόπουλο θα φροντίσουν με αυταπάρνηση οι αναγνώστες της Ελεύθερης Ώρας.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΧΑΖΟΜΑΡΑ

Καλύτερα γαϊδαρος της Γραματικού παρά μηχανάκι στην Αθήνα!

KERATEA ART RES1STANCE

Aπό σήμερα 8 και όλο το ΣΚ η Κερατέα γιορτάζει! Όχι βέβαια το νέο ΧΥΤΑ, αλλά το γεγονός ότι οι κάτοικοι βρίσκονται ασταμάτητα στο δρόμο διεκδικώντας να λαμβάνεται υπ όψη η γνώμη τους για κάτι που συμβαίνει στον τόπο τους. Αν και αμφιλεγόμενο θέμα, και δεν γνωρίζουμε τι στάση θα κρατούσε η κοινότητα κατοίκων εκεί αν αντι για ΧΥΤΑ κατασκεύαζε ο Μπόμπολας το επόμενο The Mall, βρισκόμαστε στο πλευρό τους γιατί πιστεύουμε ότι ο αγώνας τους είναι απόλυτα δίκαιος.
Είναι δίκαιος γιατί: α) η κυβέρνηση έχει καταλύσει κάθε έννοια δημοκρατίας και δικαιοσύνης, υπερασπίζοντας με μανία τα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων και όχι τα συμφέροντα του λαού της Κερατέας, πηγαίνοντας κόντρα ακόμα και στις δικαστικές αποφάσεις. β) ο χώρος που η κυβέρνηση θέλει να εγκαταστήσει ΧΥΤΑ βρίσκεται σε απόσταση ελάχιστων εκατοντάδων μέτρων από αρχαιολογικό χώρο, και χαρακτηρισμένο ως ιστορικό λόγω των μεταλλείων του Λαυρίου, που φτάνουν υπογείως σε μικρή απόσταση από την περιοχή.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι αποτελεί μία ανεκτίμητης αξίας περιβαλλοντική ζώνη. Η συγκεκριμένη επιλογή από την κυβέρνηση αποτελεί περιβαλλοντικό και πολιτισμικό έγκλημα που συνάδει με το παρακμιακό επίπεδο που έχει καταλύσει την εξουσία αυτού του τόπου.

Επίσης την Κυριακή οργανώνεται ποδηλατοδρομία αλληλεγγύης προς την Κερατέα. Για πληροφορίες κάνε κλικ εδώ.

ΞΑΝΑ ΠΟΤΑΜΙ

"Αν βλέπεις αναβάτες να τρέχουν σκληρά στην άσφαλτο της Αθήνας είναι γιατί ονειρεύονται ποτάμια να ρέουν κάτω από τις λεωφόρους της"

το ποτάμι εκδικείται καταβροχθίζοντας το φορτηγό

Με ένα σκανταλιάρικο χαμόγελο, ο κύριος Γιώργος αναπόλησε το ποτάμι που κάποτε πέρναγε από εκεί που σήμερα έχασκε το πεζοδρόμιο. "...έτσι απλά, μια μέρα ήρθε ένας άλλος εργολάβος, έριξε 10 σίδερα και 10 σακιά αμμοχάλικο και χάθηκε το ποτάμι. Να πω την αλήθεια χαίρομαι κι ας μην έχω πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι μου. 40 χρόνια στο διόροφο και τώρα ήρθε ο απέναντι να μας κόψει τον ήλιο με την αντιπαροχή του. Και σαν να μην έφτανε αυτό, όλα τα αυτοκίνητα τα παρκάρανε στην από 'δω πλευρά! Κάτι ήξερε το ποτάμι..."

π.φάληρο 4/4/2011
river reclaims underground space

ΓΙΝΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟΥΔΙΑ

“Άφωνοι μένουν όσοι περνούν από την πλατεία Ομονοίας με το καλοκαιρινό σκηνικό που έχει στηθεί στο κέντρο της Αθήνας. Ξαπλώστρες, ομπρέλες και αστείρευτη καλοκαιρινή διάθεση... Δεκάδες ήταν αυτοί που φόρεσαν τα μαγιό τους, πήραν το αντηλιακό και τις ρακέτες τους και επιδίδονται σε αγαπημένες καλοκαιρινές συνήθειες με αφορμή το concept "Κάν' το στην Ομόνοια".

Το ακριβές αυτό απόσπασμα έκανε χθες το γύρο του, τρίτου κυρίως, ιντερνετικού κόσμου συνοδευόμενο από φωτογραφίες που κινούνταν στις αποχρώσεις της κίτρινης και πορτοκαλί ομπρέλας – ξαπλώστρας। Το concept "Κάν' το στην Ομόνοια" αναφέρονταν έτσι αφαιρετικά, χωρίς περαιτέρω λεπτομέρειες πάντοτε όμως με ενθουσιασμό. Γρήγορα αποδείχθηκε ότι δεν ήταν τίποτα παραπάνω από τα γυρίσματα ενός ευφάνταστου διαφημιστικού σποτ. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό, είναι αδιάφορο. Κακό είναι ότι αντί να προκαλέσει απλώς το απορημένο βλέμμα των περαστικών προκάλεσε σάλο στη blogόσφαιρα. Το γεγονός αποδεικνύει πρώτον ότι έχουμε τεράστια ανάγκη για αντιπερισπασμούς και ευχάριστες ειδήσεις. Δεύτερον ότι αφού δυσκολευόμαστε να βρούμε απ’ τις πρώτες αφήνουμε να μας τις κατασκευάσουν και να μας τις ταΐσουν. Εκείνοι που αναπαρήγαγαν την είδηση δεν μοιράστηκαν με το κοινό τους ότι η παραλία ήταν σικέ. Άφησαν όμως να εννοηθεί ότι έπρεπε να τρέξουμε όλοι αλαλάζοντας στην ομόνοια με τα μαγιό μας κάνοντας τους καραγκιόζηδες κομπάρσους σ’ έναν θίασο που αντί για ενέσεις βάραγε ρακέτες. Και να χαρούμε την σπάνια αυτή ευκαιρία να επισκεφθούμε την κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας της χώρας. Με δεδομένα τα χάλια της πλατείας Ομονοίας κάθε τέτοια πρόσκληση δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως ευπρόσδεκτη αλλά ως προσβλητική. Ζορισμένοι είμαστε, όχι ανεγκέφαλοι. Και τους αντιπερισπασμούς μας τους φτιάχνουμε μόνοι μας.

THE PRISM

To Prism GR2010 είναι μια συλλογική multimedia καταγραφή της Ελλάδας τον χειμώνα του 2010. Υπήρξε σύλληψη των παραγωγών Νίκου Κατσαούνη και Νίνας-Μαρίας Πασχαλίδου. Τον χειμώνα του 2010, στην καρδιά της οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης, οι δυο τους επέστρεψαν στην χώρα που μεγάλωσαν έπειτα από πολυετή διαμονή στο εξωτερικό.

Η επιθυμία τους ήταν να πουν την ιστορία της ταλαιπωρημένης χώρας που συνάντησαν μέσα από μια νέα μορφή αφήγησης, στήνοντας μια ομάδα 14 φωτογράφων που ασχολούνται με το ρεπορτάζ αλλά και κάποιων κινηματογραφιστών, δίνοντας τους βήμα για να αφηγηθούν την προσωπική τους ιστορία μέσω μιας νέας multimedia πλατφόρμας.

Στο theprism.tv θα βρεις το αποτέλεσμα αυτού του πειράματος: 27 multimedia ιστορίες, φωνές ανθρώπων που έχουν στιγματιστεί από την «κρίση» και οι τρόποι με τους οποίους την διαχειρίζονται, οι οπτικές τους γωνίες. Η ελπίδα των ανθρώπων του prism είναι, σε αυτές τις δύσκολες μέρες, οι ιστορίες να βοηθήσουν όλους μας να σκεφτούμε ποιοι ακριβώς είμαστε και τι ζητάμε.

Αργότερα αυτές οι ταινίες θα ενωθούν σε ένα μεγάλου μήκους open-source ντοκιμαντέρ.

Μπορείς να παρακολουθήσεις την εξέλιξη αυτού του πειράματος μέσω του mailing list που θα βρεις εδώ.

ΘΕΑΤΡΟ ΕΜΠΡΟΣ

photo: Zax The Master :: :: rider: Stanley Mansou

Το θέατρο Εμπρός υπήρξε για χρόνια ένας ζωντανός οργανισμός στο κέντρο της Αθήνας. Ο χώρος αποτελεί μνημείο νεότερης αρχιτεκτονικής καθώς εδώ λειτούργησε άλλοτε το τυπογραφείο της εφημερίδας «Εμπρός». Η διαμόρφωση του θεάτρου έγινε από τους σημαντικούς αρχιτέκτονες Τάκη Φραγκούλη και Αντώνη Δαγκλίδη και υπήρξε ιδιαίτερα αξιόλογη αντέχοντας στο πέρασμα του χρόνου. Η περιοχή με αφορμή το θέατρο υπήρξε πόλος έλξης καλλιτεχνών, ηθοποιών και λογοτεχνών. Στην πιο δημιουργική περίοδο άνθρωποι όπως οι  Ρ.Οικονομίδου, Δ.Καταλειφός, Γ. Κέντρος και Τ.Μπαντής έστησαν και ανέπτυξαν αυτόν τον τόσο σημαντικό χώρο θεάτρου της πόλης. 

Οι πολύ σημαντικές παραστάσεις που έλαβαν χώρα εδώ καθώς και η σχολή θεάτρου που λειτουργούσε έκαναν το Εμπρός και τη γύρω περιοχή ζωντανή, δημιουργική γεμάτη πολιτισμό ο οποίος διαχέονταν σε όλο το Ψυρρή.

Μετά το θάνατο του Νίκου Mπαντή, το θέατρο παράκμασε και παραμένει εδώ και χρόνια κλειστό χωρίς καμία είδηση για την μελλοντική του χρήση. Η γύρω περιοχή σιγά –σιγά παράκμασε και αυτή γεμίζοντας κέντρα διασκέδασης που αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε τέλμα.

Πιστεύουμε ότι σε μια εποχή που το κέντρο της Αθήνας βρίσκεται σε τόσο κρίσιμη κατάσταση, αντιμετωπίζοντας έντονα προβλήματα, είναι σημαντικό να επαναλειτουργήσουν χώροι όπως το θέατρο Εμπρός ξαναβρίσκοντας τη θέση του στην πόλη είτε ως θέατρο είτε ως χώρος μνήμης της πειραματικής τέχνης του κέντρου της πόλης. Το ζήτημα αυτό αφορά άμεσα το περιβάλλον του κέντρου, και τον μετασχηματισμό της πόλης σε αυτήν την κρίσιμη καμπή εποχή.

Ακούει κανείς?

Από επιστολή των "Κάτοικοι Περιοχής Ψυρρή" και "Δίκτυο Νομαδική Αρχιτεκτονική"

3ΗΜΕΡΟ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ

EΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΤΖΟΥΛΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΤΟΥ

Αγαπητή Τζούλια,
είμαι αυτός που κόλλησε το αυτοκόλλητο στο παρμπρίζ της ροζ Πόρσε σας. Ναι, αυτό το πορτοκαλί που γράφει «είμαι γάιδαρος, παρκάρω όπου γουστάρω».

Δεν μπορεί να το ξεχάσατε κιόλας: συνέβη μόλις εχθές, Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011, γύρω στις έξι και μισή το απόγευμα, στην αρχή της οδού Μητροπόλεως, στο Σύνταγμα. Σταθήκατε αρχικά κοντά στη στάση του λεωφορείου, εν συνεχεία πήγατε και παρκάρατε πάνω στη διάβαση των πεζών. Γι’ αυτό το έβαλα το αυτοκόλλητο. [...]

Έβαλα το πορτοκαλί αυτοκολλητάκι στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου σας και αμέσως έπεσε πολύ γέλιο από τους περαστικούς, που είχαν μαζευτεί και χάζευαν τη ροζ Πόρσε. Μια κοπέλα μάλιστα ήρθε, σκασμένη στα γέλια, και με συνεχάρη διά χειραψίας.

Τον τελευταίο μήνα, έχω κολλήσει περίπου εκατό, εβδομήντα εκ των οποίων στο σημείο αυτό, στη Μητροπόλεως. Ούτε είναι ταξικό το θέμα, επειδή δηλαδή έχετε Πόρσε: η γαϊδουριά είναι διαταξική. [...]

Στην περιοχή, υπάρχουν αρκετά parking. Άλλη φορά, παρακαλώ πηγαίνετε σε ένα από αυτά. Ακόμα κι αν είναι για λίγη ώρα, δεν χάθηκε ο κόσμος, θα δώσετε γύρω στα 8-10 ευρώ. Κι εσείς δεν κάνατε και λίγη ώρα. Το ξέρω, γιατί περίμενα τουλάχιστον κανένα μισάωρο να εμφανιστείτε, να σας φωτογραφίσω καθώς θα βγάζετε το αυτοκολλητάκι. Είχα και μια περιέργεια, αν θα αντέξει το μανικιούρ. Στο μεταξύ, οι περαστικοί καταδιασκέδαζαν και φωτογραφίζονταν δίπλα στην ροζ Πόρσε. Αλλά έκανε κρύο, είχα και ραντεβού με κάτι φίλους για καφέ, οπότε βαρέθηκα να περιμένω και έφυγα.

Αγαπητή Τζούλια, ελπίζω να μη σας κούρασα. Άλλη φορά, παρακαλώ να μην παρκάρετε σε διάβαση ή ράμπα για τα ΑΜΕΑ. Θα με αναγκάσετε να ξαναβάλω αυτοκόλλητο. Α, μια και το ’φερε η κουβέντα: το πορτοκαλί ήταν χάλια με το ροζ, δεν πήγαινε. Αλλά, δυστυχώς, δεν τα βγάζουν σε άλλο χρώμα· ένα πρασινάκι, ας πούμε, θεωρώ ότι θα πήγαινε χάρμα. Ή κάτι σε καναρινί ίσως. Ε;

Φιλικά,
Γιώργος Τσακνιάς

Για ολόκληρο το απολαυστικό κείμενο του Γιώργου κάνε κλικ εδώ.