Συνεχίζοντας τις σκέψεις/post που ξεκίνησαν με το Σχολείο του Πικιώνη (κλικ) λίγο καιρό πριν, αυτή την φορά θα θέλαμε να ρίξουμε φως στην αντίθεση της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής με την "αρχιτεκτονική" των μηχανικών. Το παράδειγμα πάνω στο οποίο στηρίζονται αυτές οι σκέψεις δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από αυτήν εδώ την οικία στην Μεταμόρφωση.
Για μας η παραδοσιακή αρχιτεκτονική έχει σημασία ιδιαίτερα όσον αφορά τον δημόσιο χώρο και πως αυτός βιώνεται από τους ανθρώπους που κατοικούν και «χρησιμοποιούν» την αρχιτεκτονική. Είναι γεγονός ότι η παράδοση θέτει τους ανθρώπους με πρόσωπο «προς τα έξω», βλέποντας τον δημόσιο χώρο σαν επέκταση του ιδιωτικού: γλάστρες στον δρόμο, ασβέστης στο πεζοδρόμιο/δένδρα και καρέκλες έξω για χάζι.
Αυτό δεν είναι απλά αρχιτεκτονική/ πολεοδομία. Είναι σίγουρα κουλτούρα η οποία θέτει τους ανθρώπους σε ένα κοινό τόπο να συνδιαλλαγούν μεταξύ τους. Πέρα από την αισθητική, η οποία θα μπορούσε να είναι θέμα προσωπικού γούστου, η παραδοσιακή αρχιτεκτονική στην Αθήνα θα μπορούσε να αποτελέσει μάθημα για τους πολεοδόμους. Έχοντας ως πρόσφατο παράδειγμα την τεράστια αποτυχία του Ολυμπιακού Χωριού ως μιας «μαζικά σχεδιασμένης κοινότητας», και τώρα με τον κατασκευαστικό κλάδο στο ναδίρ ίσως είναι καιρός να αναλογιστούμε τι μέλλον βλέπουμε για αυτή την πόλη.Λίγο τσιμέντο ακόμα?
Περισσότερο ιδιωτικό χώρο?
Μπορεί η παράδοση να αποτελέσει έμπνευση για την χρήση και αισθητική των λιγοστών εναπομείναντων ελεύθερων χώρων?
Είναι η παράδοση οπισθοδρόμηση? Ξεπεσμός της τεχνολογικής καινοτομίας?
Ή απλά είναι ένα μείγμα αξιών και «αρχών» οι οποίες παραμένουν αμετακίνητες διότι περιέχουν την σοφία του χρόνου και την αδιάψευστη εσωτερική ανάγκη των ανθρώπων να υπάρχουν ως υγιές μέρος του περιβάλλοντος που τους περικλείει, δηλαδή της φύσης.
Λοιπόν?
Τι έγινε? Ο ιδιοκτήτης της μονοκατοικίας δεν έδινε το σπίτι του αντιπαροχή και είπαν να τον τιμωρήσουν?
ReplyDeleteΠραγματικά πολύ θα ήθελα να μάθω που τράβηξες αυτές τις φωτογραφίες. :D
ReplyDeleteΚαι όχι..Αυτό δεν είναι μοντέρνα αρχιτεκτονική, δεν είναι εργολαβικό πανωσήκωμα, δεν ανήκει σε καμία από τις υφιστάμενες κατηγορίες κατασκευών, μοιάζει να είναι μία ελληνική, αλλά παγκόσμιου βεληνεκούς, ανυπέρβλητης κακογουστιάς και αυθαιρεσίας κατασκευή. ( δεν μου φτάνουν τα επίθετα.. τα λόγια με προδίδουν.. συγγνώμη).
Πως να μπορέσει κάποιος να βγάλει οποιοδήποτε συμπέρασμα και από που να το πιάσει το θέμα με αυτό που βλέπει; Εμένα πάντως αυτό που είδα προσβάλει την αισθητική αισθητική μου.
Θα έγραφα ένα άρθρο για την έλλειψη αισθητικής και για την ανάγκη εντατικής καλλιέργειας των αισθητικών αξιών των νεοελλήνων , παρά ένα άρθρο για την αντικατάσταση της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, από την αρχιτεκτονική της στοίβαξης ανθρώπων σε τσιμεντένια κουτιά.
Το ένα έπεται του άλλου άλλωστε.
Πιστεύω ότι τελικά όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας είναι θέμα καλαισθησίας και του τρόπου με την οποίο καλλιεργείται αυτή στους πολίτες αυτής της χώρας. Και αυτού του είδους η εκπαίδευση ξεκινά από τις πολύ μικρές ηλικίες.
Ο αρχιτέκτονας (του τσιμέντου), φτιάχνει αυτού του είδους τα κτήρια γιατί υπάρχει ένα κοινό στο οποίο απευθύνεται. Το κοινό αυτό είναι το κοινό που έχει γαλουχηθεί με τις απόψεις της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, που θεωρούσε την αυλή ( με τις παραδοσιακές κατοικίες γύρω της), μίζερη και φτωχική, στερημένη από ανέσεις και πολυτέλειες. Πρόκειται για την γενιά (της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου- που ακόμα μας τα ζαλίζει), που λαχταρούσε να εκσυγχρονισθεί και να βγει από την μιζέρια της, αγοράζοντας ένα διαμέρισμα σε μία πολυκατοικία. Αυτή η γενιά έκανε την αρχή και τα παιδιά αυτής της γενιάς την συνέχεια.
Η Αθήνα, και στην συνέχεια τα υπόλοιπα μεγάλα αστικά κέντρα, που χτίστηκαν κατά το πρότυπο της, με την αντιπαροχή και το δικαίωμα του υψούν, δεν κατασκευάστηκαν έτσι για έναν πληθυσμό που ήταν ανύποπτος για αυτό που συνέβαινε, αλλά ουσιαστικά για έναν πληθυσμό που ήταν ο καλύτερος πελάτης αυτού του είδους της "ανάπτυξης". Άσχετα αν αυτού του είδους η "ανάπτυξη" δεν είχε να κάνει σε τίποτα τελικά με κάποια ουσιαστική εξέλιξη στο θέμα της ποιότητα ζωής.
Το τσιμέντο δεν θα έμπαινε στις πόλεις μας αν δεν είχε μπει πρώτα στα κεφάλια των κατοίκων τους.
Και το ερώτημα που θα πρέπει να θέσουμε στην προκειμένη περίπτωση είναι ποιος έβαλε όλο αυτό το τσιμέντο, όλη αυτή την ακαλαισθησία στα κεφάλια των πολιτών αυτής της χώρας. Τότε θα καταλάβουμε ποιος είναι ο πελάτης του αρχιτέκτονα με την μπετονιέρα, και αν καταλάβουμε την ιδιοσυγκρασία του, τότε θα ξέρουμε και σε ποιο κοινό απευθυνόμαστε για να του εξηγήσουμε γιατί αυτό που συμβαίνει γύρω μας δεν είναι βιώσιμο και καλαίσθητο.
Marlene
( υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τα σχόλια και δυσκολεύομαι πολύ να δημοσιεύσω επώνυμα. Ίσως σε ορισμένες περιπτώσεις, να στέλνω και δύο φορές το ίδιο σχόλιο αλλά δεν είμαι σίγουρη για αυτό. )
τετοιοι είμαστε, τέτοια μας αξίζουν....(γιατι επεσε ΠΟΛΥ λάδωμα στην πολεοδομία για να το επιτρέψει αυτό)
ReplyDelete