NEA ΓΕΝΙΑ/ ΓΕΡΑΣΜΕΝΑ ΗΘΗ

Τον τελευταίο καιρό μεγάλη κουβέντα έχει γίνει για το εντυπωσιακού μεγέθους graffiti το οποίο έγινε στην υπόγεια διάβαση κοντά στον σταθμό Αγίου Ελευθέριου στα Πατήσια. Προκειται για το πρόγραμμα "Γέφυρες", μια συνεργασία της street art ομάδας Carpe Diem και της ΓΓΝΓ με στόχο να παρέμβει εικαστικά σε υποβαθμισμένες περιοχές ενώ σε συνεργασία με τους οικείους δήμους, θα υπάρξουν και παρεμβάσεις για τη λειτουργική αναβάθμιση των χώρων, όπως έργα αποκατάστασης της ηλεκτροδότησης των γεφυρών, των πεζοδρομίων, και των τοιχίων που έχουν υποστεί ζημιές.

Το ποδήλατο πια έχει γίνει το hit των καιρών, οπότε δεν μας κάνει εντύπωση ότι αυτό είναι το θέμα της εικαστικής παρέμβασης στην γέφυρα Σαρανταπόρου. Ούτε μας κάνει εντύπωση ότι η ΓΓΝΓ διάλεξε μια ομάδα ταλαντούχων και έμπειρων τοιχογράφων για αυτό το project. Όση κριτική θα μπορούσε βέβαια να κάνει κάποιος στο εικαστικό κομμάτι το σημαντικό είναι προς ποια κατεύθυνση εστιάζεται αυτή η εξωστρέφεια της πολιτείας.

Έχετε προσπαθήσει να πάτε ποτέ στα γραφεία της ΓΓΝΓ με το ποδήλατο? Έχετε δει ποτέ κανένα διευθυντικό στέλεχος της ΓΓΝΓ να πηγαίνει στο meeting του Υπουργείου με το ποδήλατο? Όχι ε? Ίσως και να μην το δείτε ποτέ. Όσο και να αλλάζει η βιτρίνα τα ήθη και η νοοτροπία δυστυχώς δεν αλλάζουν εύκολα. Αν θα πάτε μια βόλτα μέχρι την πόρτα της ΓΓΝΓ θα βρείτε την γνωστή κατάσταση με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια στο πεζοδρόμιο και τον security κέρβερο να σου φέρεται σαν μικρό παιδάκι επειδή καβαλάς ποδήλατο.
Όχι η διάδοση της χρήσης του ποδηλάτου δεν αφορά τους υπαλλήλους της ΓΓΝΓ ούτε και αυτούς που την επισκέπτονται οπότε πάρκινγκ ποδηλάτων (μόνιμα στο δρόμο θα προτείναμε εμείς) δεν υπάρχει, ούτε πρόκειται να υπάρξει ποτέ. Το φλερτ της πολιτείας φτάνει μέχρι την μπογιά και το graffiti. Ούτε πρόκειται να δείτε ποτέ κάποιο διευθυντικό στέλεχος να καβαλάει το ποδηλατό του στην δουλειά. Αυτό είναι για άλλους.

Κλείνοντας, όσο βλέπουμε τέτοιες ενέργειες όσο καλοδιάθετες είναι από την πλευρά των καλλιτεχνών δεν μπορούμε να μην σκεφτόμαστε τον απόλυτο τοίχο που προσκρούουν οι προσπάθειες του ευρύτερου ποδηλατικού κινήματος.

Τα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει η πολιτεία σε σχέση με την χρήση του ποδηλάτου στις πόλεις είναι, επαναλαμβάνουμε, προς 2 κατευθύνσεις: lifestyle και υποδομές.

Μερικά από αυτά θα μπορούσαν να είναι: Θα με βλέπουν με μισό μάτι οι συνάδελφοί μου στην δουλειά αν ποδηλατώ μέχρι εκεί? Αν ως διευθυντής ποδηλατώ δίπλα στον υφιστάμενο υπαλληλό μου που πάει με το αμάξι? Υπάρχει χώρος να κλειδώσω το ποδήλατό μου με ασφάλεια? Υπάρχει χώρος να αλλάξω, ίσως και να κάνω ένα ντους πριν μπω στο γραφείο? 

Θα κοιτάει ο security τα κλειδωμένα ποδήλατα ή πέρα βρέχει?

Μέχρι στιγμής, ακόμα και αυτά τα πολύ απλά πράγματα μένουν όχι απλά αναπάντητα από την πλευρά της πολιτείας αλλά και εκτός σκέψης. Πολύ φοβόμαστε ότι οι ποδηλάτες δεν περιμένουν από την πολιτεία κε Γενικέ να πάτε μια φορά στο freeday αλλά να κάνει η πολιτεία καινοτόμες ενέργειες, βαθιές τομές στην βαλτωμένη νοοτροπία της χώρας, και θα σας προτείναμε να ξεκινήσετε από μέσα προς τα έξω.  

Με αγάπη...