Κυριακή 8 Μαΐου, η μεγαλύτερη κινηματική εκδήλωση της πόλης. Από τότε που πριν μερικά χρόνια είδαμε για πρώτη φορά την κορυφή της πορείας στην Σταδίου ενώ η ουρά που πάντοτε καθόμαστε έμπαινε στην Πατησίων, δεν υπάρχει λόγος να μετράμε πόσοι ποδηλάτες ήταν στον δρόμο. 5, 8 ή 15 χιλιάδες δεν έχει σημασία τόσο πολύ. Αυτό που έχει σημασία είναι τι φιλοσοφία έχει αυτό το κίνημα που όλο και αυξάνεται.
Σίγουρα η εικόνα των αυτοκινήτων που πάρκαραν γύρω από το Πεδίο και ξεφόρτωναν ποδήλατα δεν είναι κάτι που μας βρίσκει σύμφωνους. Ποδήλατο στην πόλη είναι κάτι που κάνεις για να αποδεσμευτείς από την ζωή του αυτοκινήτου, όχι για να ζήσεις την "ποδηλατική κουλτούρα" αποσπασματικά και κατ' επιλογή.
Μας ενοχλεί επίσης το γεγονός ότι κάθε φορά που γίνεται ποδηλατοπορεία σημαίνει ότι τα μηχανάκια ανεβαίνουν ανενόχλητα στα πεζοδρόμια υπό την υπόδειξη της αστυνομίας!!?? Αν 15000 ποδήλατα στον δρόμο σημαίνει περισσότερους κινδύνους στους πεζούς που κινούνται στα πεζοδρόμια ίσως θα έπρεπε να αναλογιστούμε το αποτέλεσμα των κινητοποιήσεών μας.
Όσο και να το μελετάτε κύριε Βλαστέ πες τε στην εξουσία ότι τι αίτημα το ποδηλατών είναι ένα:
ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ, ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ
Φωτογραφίες από την πανελλαδική ποδηλατοπορεία της Αθήνας 2011 :
ReplyDeleteΣτα λινκ:
1. http://www.demotix.com/news/684180/nationwide-bicycle-protest-ride-athens-part-1
2. http://www.demotix.com/news/684273/nationwide-bicycle-protest-ride-athens-part-2
ηταν ενα φιασκο και οι διοργανωτες το λιγοτερο επικυνδινοι..
ReplyDeleteΜία παρατήρηση πριν κάνω το δικό μου σχόλιο για αυτά που έγραψες πιο πάνω:
ReplyDelete"[...]Τίποτα δεν έχει αλλάξει από την πρώτη ποσηλατοπορεία! Σε καθημερινή βάση ο ποδηλάτης είναι αντιμέτωπος με την βία και φασισμό των αυτοκινήτων τα οποία έχουν την συμπεριφορά ότι τους ανήκουν οι δρόμοι! Και μάλιστα θα πρέπει να τους παρέχεται πάρκινγκ και ελευθερία κίνησης δωρεάν και χωρίς κανένα περιορισμό.[...]"
Ετσι όπως παρουσιάζεις τα αυτοκίνητα φαίνονται σαν να είναι κάποια εξωγήινα τέρατα τα οποία έχουν δική τους βούληση και δεν τα οδηγούν άνθρωποι. Όμως δεν είναι έτσι, είναι μηχανές που τις οδηγούν άνθρωποι και δεν γίνεται να βάζουμε στο ίδιο τσουβάλι ( του βίαιου και του φασίστα) τους πάντες.
Αυτό που λέω είναι ότι σε μία χώρα όπου η κίνηση με το αυτοκίνητο έχει γίνει από το ίδιο το κράτος καθεστώς και δεν προσφέρονται εναλλακτικές λύσεις στους πολίτες της, τότε όλοι με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα βρεθούν κάποια στιγμή στην θέση του οδηγού. Αλλά όχι και στις τάξεις του εχθρού.
Και εγώ έχω αυτοκίνητο, και εγώ το οδηγώ περιστασιακά, γιατί αναγκάζομαι να το κάνω αυτό και γιατί υπάρχουν περιπτώσεις που δεν μου προσφέρεται κανένας εναλλακτικός τρόπος μετακίνησης. ( το έγραφα και σε μία άλλη δημοσίευση αυτό). Και γνωρίζω και κόσμο που πραγματικά δεν έχει την δυνατότητα να κινηθεί εναλλακτικά, γιατί το ίδιο το κράτος έχει αποκλείσει τις εναλλακτικές ώστε να ωθήσει τους πάντες να έχουν το δικό τους, προσωπικό τους αυτοκίνητο.
Τώρα:
Θεωρώ ότι μία από τις βασικές διεκδικήσεις των ποδηλατοπορειών θα έπρεπε να είναι το να κλείσουν τα κέντρα των μεγάλων αστικών κέντρων για οποιουδήποτε είδους βενζινοκίνητα και πετρελαιοκίνητα οχήματα που θα αντικατασταθούν με πολύ οργανωμένα ΜΜΜ που θα κινούνται με άλλους τρόπους. ( τράμ, μετρό, τρόλει, ποδήλατα, ποδήλατα-ταξί κτλ κτλ κτλ). Εννοείται ότι λεωφορεία και τα ταξί είναι και αυτά έξω, ( με εξαίρεση βέβαια τα ασθενοφόρα και τα οχήματα της πυροσβεστικής).
Η δική μου διαφωνία με τους διοργανωτές της ποδηλατοπορείας είναι το γεγονός ότι τα ζητούμενα της δεν είναι απόλυτα σαφή για τους συμμετέχοντες και ότι κάποια έχουν ήδη ξεπεραστεί από τις εξελίξεις.
Η διεκδίκηση για τα ποδήλατα στο μετρό ήδη έχει δρομολογηθεί, όχι γιατί είναι στη βούληση της τωρινής κυβέρνησης, αλλά κυρίως γιατί ενοποιήθηκαν οι φορείς και έτσι η ΑΜΕΛ θα πρεπει να υιοθετήσει τον κανονισμό του παλαιότερου οργανισμού δηλάδή του ΗΣΑΠ. Άρα ότι ισχυει στον έναν θα ισχύσει και στον άλλον οργανισμό. Έτσι και αλλιώς η οδηγία έρχεται από την ΕΕ και έτσι κάποια στιγμή θα μπουν τα ποδήλατα μέσα στο μετρό. ( οδηγίες από την κεντρική κυβέρνηση ένα πράγμα :P )
Όμως αυτό δεν δημιουργεί βιώσιμες συνθήκες μετακίνησης αφού το ζητούμενο δεν είναι να έχουμε όλοι ποδήλατα και να μπορούμε να κάνουμε συνδυαστική μετακίνηση, αλλά να έχουμε και χώρο για να το κάνουμε αυτό, δηλαδή λιγότερα αυτοκίνητα στον δρόμο. Καμία κυβέρνηση όμως δεν είναι διατεθειμένη να πληρώσει το πολιτικό κόστος για να το κάνει αυτό. Γιατί όλα τα προηγούμενα χρόνια η "προσφορά φθηνού αυτοκινήτου, ένα για κάθε πολίτη αυτής της χώρας- με απόσυρση, με φοροαπαλλαγή με με με....." έφερνε ψήφους στους εκάστοτε κυβερνώντες. Βέβαια εδώ μπορούμε να μιλήσουμε για φασισμό, άλλωστε ο πρώτος που εφάρμοσε αυτό το μέτρο ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ, αλλά όχι για τον φασισμό των πολιτών,αλλά τον φασισμό που έρχεται από πάνω και λέγεται αγοράζω ψήφους προσφέροντας τάχα φθηνά αυτό που μου φέρνει εμένα τα μεγαλύτερα κέρδη, ( πολιτικά, οικονομικά κτλ).
Και θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες ποδηλατοπορειών για να καταλάβει ο μέσος Έλληνας πως ακριβώς παίζεται το παιχνίδι ώστε να βγει στον δρόμο για να διεκδικήσει κάτι διαφορετικό.
Για την ώρα ζούμε με τα σκουπίδια του Αμερικάνικου τρόπου ζωής ( τα καλά δεν είναι για μας φαίνεται- παίρνουμε ότι χειρότερο). Και δεν βλέπω να το χαμπαριάζουμε κιόλας.
ρεφόρμες πάνω σε άσχημα ποδήλατα, με άσχημα αιτήματα και ανουσιότατες διεκδικήσεις, απολύτως απόντες από τους όποιους κοινωνικούς αγώνες: αυτό είναι ποδηλατικό κίνημα εν Ελλάδι εν έτει 2011
ReplyDeleteμια βόλτα από τα ποδηλατικά φόρα αρκεί για να πειστείτε, όσοι έχετε ακόμη αμφιβολίες
Όσον αφορά τα αιτήματα που θέτει η ποδηλατική κοινότητα και τους τρόπους διεκδίκησης τους, αυτό επαφίεται στις εμπειρίες, τις δυνατότητες και την πολιτική χειραφέτηση εν τέλει του καθενός μας ξεχωριστά. Σε αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να βασιστεί η ποδηλατική κουλτούρα για να εξασφαλίσει την ύπαρξη και την εδραίωση της στους δρόμους, είναι σε μία καταπιεστική στράτευση των συμμετεχόντων, στην απαξίωση διαφορετικών προσεγγίσεων και στην εν κατακλείδι στον αποκλεισμό της συμμετοχής. Το πολυδιάστατο σύνολο της ποδηλατικής κοινότητας σήμερα θα πρέπει να εξασφαλίσει και να στηρίξει την συνεργασία, την αλληλεγγύη και τον σεβασμό της ατομικότητας και όχι την ομοιογένεια της.
ReplyDeleteΑπό τον μικροαστό μπαμπά που ξεφορτώνει το mountain από το αμάξι στο Πεδίο του Άρεως και την καταναλωτική αποθέωση των hipsters, έως τις θεσμικές διεκδικήσεις των Ποδηλατ(ισσω)ών και την φαντασιακή ρήξη με την κουλτούρα του αυτοκινήτου των ΛόκαλAthens, αυτό που δημιουργείται είναι ένα ενιαίο μωσαϊκό απεικόνισης μιας εναλλακτικής δημιουργικότερης πραγματικότητας ενάντια στην κυρίαρχη.
Αφορισμοί, απαξιώσεις, καταγγελίες και τσαμπουκάδες, φυσικά αποτελούν κομμάτι της γενικότερης κριτικής αλλά μετατρέπονται σε χαλκά όταν γίνονται αυτοσκοπός και εμμονή.
Ο δρόμος για την ελευθερία μπορεί να καλυφθεί ΚΑΙ με ποδήλατο.
PS Πολύ ωραία κίνηση να ξεκινήσει μια κουβέντα για τον τρόπο και τον χώρο που ανήκει η αστική ποδηλασία στην Αθήνα, μέσω των τελευταίων posts.
Λίγες σκέψεις με αφορμή το post & την ποδηλατοπορεία της 8ης Μαϊου
ReplyDeleteΚαταρχάς θα πρέπει να υπάρξει ένας διασαφηνισμός των όρων που περιγράφουμε την αστική ποδηλασία στην Ελλάδα. Θεωρώ τελείως άστοχο τον όρο “κίνημα”. Ως κινήματα περιγράφονται στις κοινωνικές επιστήμες οι κινήσεις που διαθέτουν τα εξής βασικά χαρακτηριστικά: α) σαφή αιτήματα β) μαζικότητα γ) διάρκεια (εδώ θα προσθέσω άτυπα και την συνειδητοποίηση των συμμετεχόντων για λόγους που θα εξηγήσω παρακάτω).
Η ποδηλατική κοινότητα στην Ελλάδα δεν διαθέτει κανένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Αν θα μπορούσε να υπάρξει μια αντικειμενική περιγραφή, αυτή θα ήταν της “αστικής ποδηλατικής κουλτούρας” με τάσεις και διαθέσεις να μετεξελιχθεί σε “κίνηση”. Αδιαμφισβήτητα όμως όχι “κίνημα”, οπότε είναι άκομψο να την κρίνουμε ως τέτοιο.
Χρησιμοποιώ τον όρο “κουλτούρα” για να περιγράψω την καλλιέργεια της παιδείας, των συνηθειών και των πρακτικών ως προς την χρήση του ποδηλάτου στην πόλη, με όποια χαρακτηριστικά επιθυμεί να υιοθετήσει ο καθένας. Η κουλτούρα του ποδηλάτου στην Ελλάδα προσανατολίζεται κυρίως στους, κατά βάση χρηστικούς, τομείς της υγείας (κάνω ποδήλατο είμαι fitness), της μετακίνησης στην πόλη (πάω στον προορισμό μου πιο γρήγορα), της ψυχαγωγίας (σπάω πλάκα με φίλους/ες) και αναλόγως τις διαθέσεις (μειοψηφικές) μπορεί να εισχωρήσει λίγο παραπάνω στους τομείς του περιβάλλοντος και των δημοσίων χώρων (τους λόγους μπορεί να τους αναζητήσει κανείς στο μικρό χρονικό διάστημα ζωής και στον μικρό αριθμό ενεργά συμμετεχόντων). Οι συγκεκριμένοι τομείς δεν αποτελούν συμπαγή κοινωνικά - ταξικά - πολιτικά ζητήματα ζωτικής σημασίας, οπότε η αστική ποδηλασία αδυνατεί να συσπειρωθεί στη βάση αυτών και κατ επέκταση να υιοθετήσει σαφή χαρακτηριστικά, κάτι που δεν είναι απαραιτήτως κακό. =)
Σε αυτό το σημείο τίθεται ο προβληματισμός (όπως σωστά πράττει το post) για το πως μπορεί να μετεξελιχθεί η ποδηλατική κουλτούρα, ποιες κατευθύνσεις μπορεί να πάρει και το πως μπορεί να συνδράμει ο καθένας σε αυτή. Ποιοι θα είναι οι μοχλοί πίεσης για την ενίσχυση των τριών χαρακτηριστικών που αναφέρθηκαν στην πρώτη παράγραφο.
Σε αυτό το πλαίσιο κρίνω λανθασμένη την παύση της καταμέτρησης των συμμετεχόντων σε μια εξωστρεφή δράση (πορεία) μιας και αποτελεί ουσιαστικά το δεύτερο χαρακτηριστικό (μαζικότητα). Εδώ αξίζει να σημειωθεί, ότι τα ποδηλατικά ραντεβού του Freeday για παράδειγμα, αποτελούν την μεγαλύτερη και συχνότερη συλλογική και δημόσια δράση που έχει να παρατηρηθεί εδώ και χροοοόνια στην Αθήνα. Επιπλέον οι ετήσιες πορείες της τάξης των 10.000 ποδηλατών είναι ενθουσιώδης αριθμός, αν αναλογιστεί κανείς ότι αντίστοιχες δράσεις κοινωνικών – πολιτικών χώρων με μεγάλη ιστορία πραγματοποιούνται σήμερα στο πεζοδρόμιο (λόγο έλλειψης συμμετοχής)