ΠΕΡΙ ΓΚΑΖΟΝ

Το γκαζόν που τα τελευταία χρόνια έχει γίνει της μόδας είναι άλλο ένα παράδειγμα της βιτρίνας του αθεμελίωτου κτίσματος που λέγεται Ελλάδα.  Σε αρκετά πάρκα και άλση κόβονται δέντρα και θάμνοι που έχουν ελάχιστο κόστος συντήρησής και αντικαταστάθηκαν με γκαζόν το οποίο είναι και πιο δαπανηρό για να συντηρηθεί αλλά και χρειάζεται μεγαλύτερες ποσότητες νερού για να ποτιστεί.  Δυστυχώς δήμαρχοι και περιφέρειες σπατάλησαν (σπαταλάνε) χρήματα για φύτευση γκαζόν/βιτρίνας με σκοπό να μοιάσουν τα πάρκα της πόλης στα πάρκα άλλων βόρειοευρωπαικών πλούσιων χωρών που όμως έχουν πολύ μεγαλύτερο ύψος βροχόπτωσης.  Το αποτέλεσμα είναι να έχουμε πλέον άλση καυτά, ξένα προς την ελληνική πανίδα, αφού η ενδημική βλάστηση (θάμνοι και δέντρα) έχει αντικατασταθεί με το γκαζόν που ούτε δροσίζει, ούτε φυσική σκιά δημιουργεί και ταυτόχρονα σπαταλάει και πολύτιμους υδάτινους πόρους.

Η παραπάνω διαπίστωση έρχεται να πρόσθεσει σε μια κριτική της νεότερης αρχιτεκτονικής ("κήπου" και όχι μόνο) που έχει πρωταγωνιστήσει  στην Αθήνα. Μια αρχιτεκτονική τάση η οποία θεωρεί την φύση, τα δέντρα και τους άδειους χώρους των αστικών κενών ως χώρους όπου υπάρχει η ανάγκη να τιθασεύσει τα "στοιχεία", να ισσοπεδώσει τον "τυχαίο" και να εδραιώσει το ανθρώπινο στοιχείο μέσω ολοκληρωτικού σχεδιασμού. Το γκαζόν όπως και το τσιμέντο συμβολίζει το ολοκληρωτικό, το εύκολο και την αισθητική της ισοπέδωσης και ευρωπαϊκής ξενομανίας  η οποία μας έχει φέρει στο σημείο να είμαστε τόσο ξένοι με το περιβάλλον στο οποίο λειτουργούμε, την ίδια την πόλη.