ΜΠΙΕΝΑΛΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΘΕ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ

Καθώς αρχίζει η Μπιενάλε Τέχνης της Αθήνας με τίτλο "Μονόδρομος" και το λόκαλ/athesn e-mail δέχεται δελτία τύπου το θέμα που προέκυψε με το τηλεοπτικό σποτ του Γιώργου Ζώη για την έκθεση κλέβει την παράσταση. Από την δική μας πλευρά η κριτική δεν έρχεται σε σχέση με την λογοκρισία που έκανε η ΕΡΤ στην ίδια την διοργάνωση που χορηγεί αλλά περισσότερο σε σχέση με την αστοχία των περισσοτέρων δράσεων να παρουσιάσουν μια contemporary πραγματικότητα σε μια πόλη που τα γεγονότα με τους αφανείς καθημερινούς πρωταγωνιστές να τρέχουν γρηγορότερα από την "πρωτοπορία".

Τόσο απλά, αν δει κανείς το spot του Ζώη, καταλαβαίνει ότι η Δημόσια Τηλεόραση σε μια μαύρη περίοδο για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες συνολικά δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, τη στιγμή μάλιστα που ελέγχεται απόλυτα από την κεντρική εξουσία.

Η προσπάθεια του κατεστημένου της τέχνης και συγκεκριμένα της αγοράς της τέχνης να παρουσιαστεί ως street, underground και εφήμερη σε σχέση με τα γεγονότα πέφτει για μια φορά στο κενό αν και η επιμελητική προσπάθεια της Bienale αυτή την χρονιά είναι πολύ πιο συγκροτημένη, ουσιαστική και μακρυά από ξεφτίλες τύπου αξιοποίηση Ολυμπιακών Ακινήτων και ποδηλατάκια Cosmote. Η ουσία όπως και πριν παραμένει ότι σε περιόδους κρίσης αξιών και ηθικής η τέχνη και η πρωτοπορία θα πορευτεί αναγκαστικά εκτός κατεστημένου, αφού αυτός είναι ο κοινωνικός αδύναμος κρίκος, το στοιχείο που πρέπει να ανατραπεί.

Η τέχνη βρίσκεται στον δρόμο, όπως θα έπρεπε, στο spraycan, στο performance, στις συλλογικότητες και δυστυχώς για την εξαίσια δουλειά του Γιώργου Ζώη η γιαγιά με το ταγιέρ κάνει τέχνη που είναι εφήμερη, αναγκαία και τόσο street που θα την ζήλευε και ο ίδιος.

Για την Binenale και τις παράπλευρες δράσεις της όπως το "Σε μια στροφή συναντήσαμε τον Ιόλα" της Ομάδας Φιλοπάππου κάνε κλικ εδώ.