ΓΕΙΑ ΧΑΡΑ!

Λένε πως οι κακουχίες φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά, όχι τόσο κοντά όμως όσο ο βιωμένος χώρος. Σε μια πρόσφατη πεζοπορική εκδρομή στο Τατόι ανακαλύψαμε με ευχάριστη έκπληξη πρώτον ότι η μια τουλάχιστον πύλη εισόδου στα πρώην βασιλικά κτήματα έχει μετατοπιστεί αρκετά (3 σχεδόν χιλιόμετρα) σε σχέση με παλιότερα, αυξάνοντας έτσι την ελεύθερη από αυτοκίνητα περίμετρο του χώρου, και δεύτερον ότι η διασταύρωση με άλλους περιπατητές κατέληγε σχεδόν πάντα σε νεύματα, χαμόγελα ακόμα και εγκάρδιες καλησπέρες. Ο παραλληλισμός με το σύνηθες «γεια χαρά» που ανταλλάσσουν οι ποδηλάτες στην πόλη ήταν αναπόφευκτος. Όπως επίσης και η αντίθεση με τα στραβωμένα βλέμματα και τις αγκωνιές που ανταλλάσουν συνήθως στις καθημερινές τους συναναστροφές οι κάτοικοι του λίκνου του πολιτισμού που είναι η πόλη μας. Δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί τι ενώνει τους πρώτους, χωρίζοντάς τους παράλληλα απ’ τους δεύτερους.

Η απάντηση φαίνεται πως είναι η βιωματική σχέση με τον κόσμο γύρω σου: αυτή που αποκτάς περπατώντας στο δάσος, ποδηλατώντας στην πόλη, κάνοντας οτιδήποτε σε βοηθάει να αποκαταστήσεις την θραυσματική σου σχέση με το περιβάλλον σου, φυσικό ή αστικό. Η κατάσταση κατά την οποία βιώνεις αποστασιοποιημένα ή, ακόμα χειρότερα, αμυντικά το περιβάλλον σου, είναι καταδικασμένη να επιφέρει ομογενοποιημένη απάθεια ή γενικευμένη επιθετικότητα. Το αντίθετο, η συνδιαμόρφωση του περιβάλλοντός σου μέσω προσωπικής επιλογής και δράσης, είναι αυτό που δημιουργεί την αίσθηση της «συνενοχής» που σε κάνει να σηκώνεις το βλέμμα και να λες καλησπέρα σε αγνώστους.