Λίγο πριν συνεννοηθήκαμε μεταξύ μας για το πως θα περάσουμε τα μηνύματα που θέλουμε σχετικά με το ποδήλατο και τον δημόσιο χώρο στα παιδιά. Ο σκοπός μας με λίγα λόγια, μια που ήμασταν και σε ιδιωτικό σχολείο, ήταν να προσπαθήσουμε να κάνουμε τα παιδιά να αρνηθούν να μπουν στην τζιπάρα του μπαμπά. Παρ όλα αυτά προς μεγάλη έκπληξή μας η Κ. μας είπε ότι η θεία της είχε το sticker με τον Καραΐσκάκη στο ψυγείο του σπιτιού της! Οπότε μάλλον παίζαμε εντός έδρας.
Αφού τους είπαμε για τις περιπέτειες μερικών στο Brevet της Ελευσίνας και για την εμπειρία της καθημερινής μετακίνησης με ποδήλατο στην Αθήνα η δασκάλα τους άρχισε το κλασσικό θέμα με τους ποδηλατόδρομους με την δικιά μας απάντηση άμεση: "Δεν θα παρακαλάμε το κράτος να μας χτίσει ποδηλατόδρομους για να κάνουμε ποδήλατο, αυτό είναι μια κακή δικαιολογία για να οδηγείς αυτοκίνητο!" Τα παιδιά συμφώνησαν και άκουσαν με ενδιαφέρον τις απόψεις μας. Τα περισσότερα δε είπαν ότι θα ήθελαν να κάνουν ποδήλατο στην πόλη ακόμα και όταν μεγαλώσουν. Δείξανε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα άφρενα μονοτάχυτα αλλά κατάλαβαν πόσο πλάκα μπορεί να έχει η "κόντρα" και να σταματάς το ποδήλατο με το σώμα σου. Επίσης έμειναν με το στόμα ανοιχτό όταν ο Runner τους είπε ότι έκανε 200 χιλ το προηγούμενο Σάββατο.
Είναι απίστευτη η σχέση που έχουν τα παιδιά με το ποδήλατο. Είναι το σύμβολο της ελευθερίας, των πρώτων εξερευνήσεων και της αποδέσμευσης από τους γονείς.
Κάπου στο δρόμο χάνεται...
Ας βρούμε αυτό το συναίσθημα ξανά!
Αφού η συζήτηση εξελίχθηκε μιλώντας για την αποτυχία του κράτους και των επιχειρήσεων όσον αφορά την ποιότητα ζωής στην πόλη και με μεγάλη διπλωματία από την μεριά μας φτάσαμε στο συμπέρασμα της αυτονομίας. Αυτός ο τυπάκος ενώ ήταν άφωνος όση ώρα μιλούσαμε πετάγεται: "αφού το κράτος δεν το ενδιαφέρει το ποδήλατο, τι συζητάμε!" Αυτό ήταν και το τέλος της συνάντησης!
Chaque, taliwhip to footjam... :P
No comments:
Post a Comment