Η ΦΩΤΙΑ ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ!

Πρώτα απ’ όλα ας ξεκαθαρίσουμε για ποιους μιλάμε. Από τους “ηγέτες” μας, Σουφλιά, Πάχτα, Λαλιώτη και Μαγγίνα, τον αρχηγό της πυροσβεστικής που πριν 2 χρόνια θυσίασε την Πάρνηθα για δύο εξοχικά αυθαίρετα στην Χαλκίδα, από τον πολιτικό μηχανικό που θα συναντήσεις σε ένα μπαράκι μέχρι τον gay διακοσμητή με το iPhone, από τον πωλητή κουφωμάτων αλουμινίου μέχρι τον προλετάριο οικοδόμο – μπορεί να βρίσκονται παντού. Στο καφέ, στο 5Χ5 της Κυριακής, στο σκι τον χειμώνα, στο free camping της παραλίας και ίσως να είναι κολλητοί της γκομενάς σου. Είναι η μαφία του τσιμέντου. Οι συμμορίες του real estate. Η λεγόμενη ανθούσα “αγορά της οικοδομής”, που είτε καίει για να χτίσει είτε μπροστά στο όλεθρο της καταστροφής σωπαίνει, “κάνοντας τη δουλειά τους” πάνω στην καμμένη γη.

Τέσσερις δεκαετίες οικοδομολαγνείας και real estate μηδενισμού μας έχουν φέρει στο πιο ακραίο σημείο περιθωριοποίησης – από τους εαυτούς μας, από τους άλλους, από τους φυσικούς κόσμους. Η φιλολογία του Ανθρώπου έχει αποσυνθεθεί με την ίδια ταχύτητα με την οποία γίνεται πραγματική. Εμείς, τα παιδιά της metropolis, του τσιμεντένιου δάσους προσφέρουμε την μοναδική διέξοδο: στο πιο βαθύ σημείο εξαθλίωσης της ανθρώπινης ύπαρξης, εκεί βρίσκεται η πιθανότητα της οικολογίας.
Όταν όλα έχουν γίνει και λεχθεί, είναι ολόκληρη η νεοελληνική πραγματικότητα με την οποία είμαστε σε πόλεμο. Με την ίδια την ιδέα του ανθρώπου.

Ο σημερινός δημόσιος χώρος είναι το προϊόν πολλών αιώνων κρατικών επιχειρήσεων. Ο κόσμος διώχθηκε από τα χωράφια και τα δάση, μετά από τους δρόμους, μετά από τις γειτονιές και τελευταία από τους διαδρόμους και τις πυλωτές των πολυκατοικιών με την αρρωστημένη ελπίδα να συγκρατηθεί όλη η ζωή στους τέσσερις τοίχους του ιδιωτικού. Το ερώτημα του χώρου δεν είναι το ίδιο για εμάς όπως είναι για το κράτος. Για εμάς δεν είναι η κτήση του χώρου σημαντική αλλά η αύξηση της έντασης των δραστηριοτήτων της καθεμίας κοινότητας που λειτουργεί μέσα στην πόλη. Αύξηση μέχρι το σημείο εκείνο όπου ο δημόσιος χώρος γίνεται αδιάβαστος, αδιάβατος και θολός για οποιαδήποτε κρατική τσιμέντο-μαφία. Δε θέλουμε να καταλάβουμε τον δημόσιο χώρο, θέλουμε να είμαστε ο δημόσιος χώρος!

Ας Δημιουργήσουμε Κοινότητες!
Κοινότητες δημιουργούνται όταν οι άνθρωποι βρίσκουν ο ένας τον άλλο και αποφασίζουν σε μια κοινή πορεία. Η κοινότητα είναι ίσως αυτό που αποφασίζεται στο σημείο που ειδάλλως οι άνθρωποι θα χώριζαν τις πορείες τους. Είναι η χαρά μιας γνωριμίας που επιζεί το προκαθορισμένο τέλος της. Χωρίς εξάρτηση από χρήματα, πολιτικά ερίσματα ή κρατική βοήθεια. Κοινότητες πολιτικές, καλιτεχνικές, ποδηλατικές ή οτιδήποτε άλλο. Ειναι αυτό που μας κάνει να λέμε “εμείς” και να το εννοούμε!

Το να εξολοθρεύσουμε αυτό το απόλυτο τίποτα δεν θα είναι μια πράξη που θα φέρουμε βαρέως. Δίνει στο όρο δράση μια αλλιώτικη φρεσκάδα. Ξαφνικά όλα συγκλίνουν και αρχίζουν να βγάζουν νόημα – χώρος, χρόνος, ανθρώπινη επαφή. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα στη διάθεσή μας και να επαναπροσδιορίσουμε την χρήση τους – ακόμα και των ίδιων των εαυτών μας.

Ίσως, στην απόλυτη μιζέρια του παρόντος, σε αυτό το τέλος πολιτισμού το να τους “γαμήσουμε τη μάνα” να είναι η τελευταία απόλυτη αποπλάνηση …

Όλη η Δύναμη στις Κοινότητες!

από το The Coming Insurrection, The Invisible Committee, Γενάρης 2009
freeedit: λόκαλ/athens, Αύγουστος 2009

για ολόκληρο το "The Coming Insurrection" booklet κάνε κλικ εδώ.