Ποσειδώνος/Αμφιθέας

Φαντάζομαι τον εαυτό μου στο πέλοτον καθώς πλησιάζω το πλακόστρωτο που ενώνει το Παρίσι με τη Ρουμπέ, και βασικά ξαφνιάζομαι όταν τα κίτρινα τζέρσευ παρουσιάζονται σαν αθηναϊκά ταξί. Επιστρέφω στην πραγματικότητα, κατεβαίνοντας την Αμφιθέας - φουλ γκάζι- σάββατο βράδυ - η καρδιά μου τρέχει και εγώ μαζί της προς το φανάρι μπροστά μου που είναι κόκκινο. Τα μάτια μου γουρλώνουν - εκπνέω - τα πόδια μου κλειδώνουν το μονοτάχυτο. Λάστιχο φεύγει από τα ελαστικά σαν φίνο λάδι που αφήνει χαρακτηριστικά σημάδια κατάλληλα μόνο για ζωγραφικό καμβά. Εναλλασσόμενα κομμάτια ενός στρατηγικού παιχνιδιού, είναι ένα σύστημα, ένα κινητικό σύμπλεγμα που μπορεί να σπάσει και να παρεμβληθείς. Ο δρόμος ξαφνικά ανοίγει καθώς ο κρυστάλλινος θαλασσινός βραδινός αέρας χαϊδεύει το προσωπό μου. Διασταύρωση με Ποσειδώνος και με όση δύναμη έχω μεταφέρω όλο μου το βάρος σε κάθε κατηφορικό κτύπημα του πεταλιού.

Είναι άνοιξη στην Αθήνα, φοράω σορτς, καλοκαιρινά μπητ ουρλιάζουν στα αυτιά μου και καθώς το φανάρι μπροστά μου γυρνάει σε πράσινο ένα τεράστιο χαμόγελο εμφανίζεται στο προσωπό μου.

(βασισμένο σε ένα κείμενο του Andy Peterson)