«Όταν [...] η σύγχρονη τέχνη μιλά με όρους της σύγχρονης φιλελεύθερης δημοκρατίας, μιας δημοκρατίας που παραμένει [...] κενή νοήματος καθώς στην πραγματικότητα το μόνο δικαίωμα που επιβιώνει σήμερα είναι το δικαίωμα στην κυριαρχία (έχω δικαίωμα διεκδικώ την κυριαρχία, την εξουσία), τότε στην πραγματικότητα (η τέχνη) δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να συντηρεί το ίδιο το σύστημα που τη γεννά και να αμφισβητεί μόνο κατά παραγγελία. Πρόσφατο παράδειγμα είναι η διοργάνωση από το ΥΠΕΧΩΔΕ της έκθεσης “Art and Nature”, με την οποία ουσιαστικά νομιμοποιεί –μέσω μιας πολυπροβαλλόμενης εκδήλωσης και με τη συμμετοχή πληθώρας καλλιτεχνών – την ψήφιση του Κειμένου Γενικού Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης, ένα κείμενο που απροκάλυπτα θυσιάζει το φυσικό περιβάλλον στο βωμό της κερδοσκοπίας του κεφαλαίου.
Η κυρίαρχη καλλιτεχνική κίνηση εξαντλείται στην αυτοαναφορικότητά της , διατρέχεται από την αγωνία να μην απολέσει την ταυτότητά της ως τέχνη, να οριστεί αυστηρά ως καλλιτεχνικό έργο ή δράση. Η τέχνη αποτελεί μέρος της κοινωνικής αλυσίδας και ως τέτοια μπορεί να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις καθώς σ’ αυτήν συμπυκνώνονται όλες οι κοινωνικές αντιφάσεις. Αλλά για να ασκήσει κριτική στην κοινωνία πρέπει καταρχάς να ασκήσει αυτοκριτική, η οποία σημαίνει και αυτοαναίρεσή της ως ισχύον σήμερα σύστημα. Θεωρούμε ότι αν η τέχνη σε παλιότερες ιστορικές συγκυρίες μπορούσε να αμφισβητήσει τους θεσμούς ασκώντας κριτική από μέσα, τώρα αυτό το μοντέλο έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές του. Η ενσωμάτωση και η αναπαραγωγή του συστήματος φαίνεται πως είναι πια η κυρίαρχη αντίληψη.»Reconstruction Community, Αθήνα, 5 Ιανουαρίου 2009, www.reconstruction.gr
Κηφισιά, 3 Ιανουαρίου 2009: λόκαλ/athens εισβολή στη Βίλλα Καζούλη.
Η πρόταση «η αποκλήρωση του εθνικού χωροταξικού σχεδιασμού θα συμβάλει στην προστασία του περιβάλλοντος» είναι προφανώς λάθος. Εξίσου λάθος ήταν όμως πριν η λέξη «αποκλήρωση» αντικαταστήσει την λέξη «ολοκλήρωση». Ίσως όχι με όρους γραμματικής και συντακτικού αλλά σίγουρα με όρους επιστημονικής αρτιότητας και περιβαλλοντικής ευθύνης.
Η … μικρή αυτή ανατρεπτική παρέμβαση κόσμησε έναν από τους τοίχους της Βίλας Καζούλη που φιλοξένησε μεταξύ 8/12/08 – 16/01/09 την έκθεση «Περιβάλλον - Δράση 08» με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Κατά της Κλιματικής Αλλαγής και την συμμετοχή κορυφαίων Ελλήνων εικαστικών.
Το ΓΠΧΣΑΑ ξεσήκωσε πλήθος διαμαρτυριών ενώ 10 περιβαλλοντικές οργανώσεις έχουν ζητήσει την απόσυρσή του καθώς όχι μόνο δεν συνοδεύεται από στρατηγική μελέτη περιβαλλοντικής εκτίμησης και αγνοεί βασικές Κοινοτικές πολιτικές και δεσμεύσεις αλλά και την ίδια την πραγματικότητα του φυσικού περιβάλλοντος της χώρας, του παραδοσιακού τρόπου ζωής της υπαίθρου και την αειφορική σοφία του ρουν της φύσης κυρίως έπειτα από τις πρόσφατες καταστροφές που αυτή υπέστη.
Αναγνωρίζουμε φυσικά ότι μια διαφορετική προσέγγιση θ’ αποτελούσε υπερβολική απαίτηση σε μια χώρα που επιδεικτικά αγνοεί την ανάγκη για θεσμική αντιμετώπιση της περιβαλλοντικής πρόκλησης με τη σύσταση ενός αυτοτελούς υπουργείου. Η συνύπαρξη του περιβαλλοντικού αντικειμένου με τα δημόσια έργα μάλιστα αποτελεί μοναδικό παράδοξο στην Ε.Ε. Εξίσου μοναδικά αντιλαμβάνεται το κράτος και την έννοια της «αειφορίας» μιας που θα ήταν τουλάχιστον αστείο να υποστηρίξει κανείς πως οι κρατικές ενέργειές στον τομέα της περιβαλλοντικής πολιτικής διασφαλίζουν την ισόρροπη σχέση μεταξύ της εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων και της εξέλιξης των οικοσυστημάτων προς χάριν των επόμενων γενεών.Το ΓΠΧΣΑΑ προτάσσει ένα μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης το οποίο όχι μόνο δεν εξασφαλίζει
την οικολογική ισορροπία στο διηνεκές αλλά την καθιστά στην πράξη αδύνατη, νομιμοποιώντας πρακτικές επιθετικής ανάπτυξης, αναφέροντας για παράδειγμα σειρά κατασκευαστικών έργων που δεν εντάσσονται σε κανένα ενιαίο όραμα – εκτός ίσως από το πελατειακό/εργολαβικό που έχει εδώ και χρόνια αναπτυχθεί μεγαλόπρεπα μεταξύ δημόσιων φορέων και διαφόρων παραγόντων.
Η επιχειρηματολογία που καταδικάζει το ΓΠΧΣΑΑ είναι εκτενής και προέρχεται από πηγές με δικαιοδοσία και γνώση επί του θέματος. Σκοπός αυτής της (αντι)δράσης δεν είναι –ακόμη- μια εμπεριστατωμένη απόρριψη του ΓΠΧΣΑΑ αλλά η ανάδειξη μιας μικρής εικαστικής παρέμβασης που σχολιάζει ένα μεγάλο περιβαλλοντικό πρόβλημα και μια τέχνη που απουσιάζει μέσω της αυτοαναφορικότητας και ναρκισισμού της. Το ότι η ολοκλήρωση του εθνικού χωροταξικού σχεδίου ΔΕΝ θα συμβάλλει στην προστασία του περιβάλλοντος είναι μάλλον τόσο αυταπόδεικτο και προφανές που κανείς από τους ιθύνοντες του υπουργείου και της έκθεσης δεν παρατήρησαν για μέρες την αλλαγή… Ενδιαφέρον και κάπως αστείο, δεν βρίσκετε;Για την ιστορία η «Αποκλήρωση» έμεινε στον τοίχο της έκθεσης για 12 μέρες...
λόκαλ/athens, Αθήνα, 18 Ιανουαρίου 2009
«[...] βασικός χώρος δράσης της τέχνης είναι σαφώς ο δημόσιος χώρος, [...] χώρος άσκησης πολιτικής, εκφοράς πολιτικού λόγου, ανάδειξης και συνύπαρξης των κοινωνικών αντιφάσεων και διακυβευμάτων. Ο δημόσιος χώρος είναι ο πραγματικός χώρος, δεν ανήκει ούτε στη σφαίρα των ιδεών ούτε της πολιτικής θεωρίας. Είναι ο χώρος της σωματοποιημένης επικοινωνίας, της συνάντησης, της συμβίωσης και της σύγκρουσης. Είναι ο ζωτικός μας χώρος, αυτός για τον οποίο οφείλουμε και καλούμαστε να παλέψουμε καθημερινά.»Reconstruction Community, Αθήνα, 5 Ιανουαρίου 2009, www.reconstruction.gr
για το κείμενο της Κοινότητας Ανοικοδόμησης για το Χωροταξικό κάνε κλικ εδώ!
για τις φωτογραφίες από την δράση στη Βίλλα Καζούλη κάνε κλικ εδώ.
λόκαλ/athens
reclaim public space
No comments:
Post a Comment