ΠΑΛΙΟΛΙΝΑΤΣΑ

Σε μια πόλη γεμάτη σκαλωσιές και πενταβρώμικες λινάτσες που κρέμονται στις προσόψεις κτιρίων χωρίς προφανή λόγο – εκτός ίσως από το να κρατάνε σκιά στα περιστέρια – δύσκολα θα σκέφτονταν κανείς μια οικοδομή ως έργο τέχνης. Ή έστω καμβά. Το Μουσείο Αμερικανικής Ιστορίας, Whitney, αντιθέτως το σκέφτηκε. Την στιγμή που το δικό μας Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης συμπληρώνει 10 χρόνια εκθέσεων χωρίς μόνιμη στέγη, το Whitney, που στεγάζεται σε ένα εξαιρετικής αισθητικής κτίριο, ετοιμάζεται να εγκαινιάσει ένα δεύτερο στο downtown Manhattan (sic). Μέχρι τότε ανάθεσε σε τέσσερις εικαστικούς (Guyton/Walker, Tauba Auerbach, Barbara Kruger) την δημιουργία έργων που θα καλύπτουν τις σκαλωσιές και τους άβαφους ακόμα τοίχους του μέχρι να παραδοθεί στο κοινό. Την περίοδο αυτή «εκθέτει» η Barbara Kruger (φωτό). Στην ουσία μιλάμε για τυπωμένα vinyl αυτοκόλλητα, cheep and good δηλαδή. Απόδειξη ότι δεν χρειάζεται εξωφρενικό budget για να κάνεις τη διαφορά, ούτε καν εξωφρενικές ιδέες. Όχι ότι το κτίριο ΦΙΞ το οποίο θα στεγάσει εντέλει το ΕΜΣΤ δεν έχει υπάρξει ... επιμελώς ατημέλητο για τα γούστα του μέσου Νεοέλληνα φιλότεχνου τα τελευταία χρόνια αλλά και η προσέγγιση του Whitney δεν είναι κακή... 

Για το μουσείο Whitney κάνε κλικ εδώ.